هر روز در مواجهه با حرفها و سوالات این بچه دهه نودی مصداق بارز این جمله ام که: این بگفتی و دهانم بدوختی!
امروز در حین تا کردن حوله دست و صورتش که تازگی ها براش خریدیم پرسید: چرا برای من حوله خریدین؟
-چون دوستت داریم.
- چقدر برای من چیز میز می خرید، شلوار، حوله...من فقط یه تبلت می خوام با شارژرش...چیز دیگه ای نمیخوام که!
باغبان وقتی نهال می کاره یه چوب بزرگتر و قوی تر کنار نهال می ذاره که نهال کم جون و ضعیف با تکیه به اون چوب رشد کنه و از وزش باد و شکستگی در امان باشه تا وقتی که اونقدر قوی و بزرگ بشه که بتونه بدون اون چوب هم دووم بیاره.
آدم های قوی هم برای دیگران حکم اون چوب محکم و نگهدارنده رو دارند. من هیچ وقت این آدم قوی رو کنار خودم نداشتم که بهش تکیه بدم و چه لحظه ها و روزهایی که با تمام وجود به این آدم احتیاج داشتم اما نبود.
مادر که شدم هر بار که به قوی بودن و اینکه "چه نیازی به قوی بودن هست؟" فکر می کنم پسرک کوچولوم میاد جلوی چشم هام و با خودم می گم:
من باید اونی باشم که پسرم بتونه بهش تکیه بده و رشد کنه. باید اون آدمی باشم که وقت سختی ها و دوراهی ها کم نمیاره و نمی شکنه. من باید اون آدم قوی زندگی پسرکم باشم!
بعد با خودم تکرار می کنم: یاد بگیر قوی باشی! خب؟
